13 Vreselijke anime die de wereld gewoon uit het geheugen moet wissen
Sommige animatie worden klassiekers, andere worden cultfavorieten en er zijn er die zo hard crashen dat ze een krater in het medium zelf achterlaten. Dit zijn de shows die fans nog steeds met gedempte stem ter sprake brengen en die veelbelovende ideeën in pijnlijke mislukkingen hebben omgezet. Of het nu gaat om vreselijk schrijven, een verwarrende richting of karakterbogen die zo verbijsterend zijn dat ze aanvoelen als grappen, deze series lieten kijkers wensen dat ze hun tijd konden terugwinnen.
Deze lijst gaat niet over onschuldig middelmatige titels. Het gaat over anime die de hype verspilde, geliefde verhalen verminkte of fans oprecht gefrustreerd achterliet. Van aanpassingen die hun bronmateriaal verraden tot series die de ethische grenzen overschreden vanwege de shockwaarde, vertegenwoordigen deze 13 titels enkele van de ergste misstappen van anime en shows die de wereld niet zou missen als ze volledig zouden verdwijnen.
cast van avatar 3
Platina einde
Platina einde had alles te bieden met bekende makers, een aangrijpend uitgangspunt en veel promotiemomentum. Maar zodra het verhaal filosofische diepgang en melodramatisch spektakel probeerde te combineren, stortte het in onder zijn eigen ambitie. In plaats van spanning kregen de kijkers langdradige debatten en personages die zich gedroegen als robots die cue-kaarten lazen.
De show lijdt ook aan een tonale identiteitscrisis. Het wil scherp en diepzinnig zijn, maar elke dramatische swing landt met de kracht van een luie duw. De plotwendingen van de anime zijn meer gebaseerd op shockwaarde dan op logica en de antagonist is zo cartoonachtig extreem dat hij zich uit een parodie gerukt voelt. Tegen het einde Platina einde grote thema’s voelen hol aan in plaats van tot nadenken stemmend.
Het verloren dorp
Het verloren dorp probeert horrormysterie en psychologisch drama te combineren, maar het eindproduct voelt als een surrealistische koortsdroom zonder de bedoeling zinvol te zijn. De cast is enorm, maar bijna geen van de personages krijgt een betekenisvolle ontwikkeling. In plaats daarvan worden kijkers gedwongen eindeloze expositiedumps te bekijken die zich voordoen als emotionele gesprekken.
Erger nog, de pogingen van de show tot terreur storten in een onbedoelde komedie. Monsters zien er belachelijk uit, hun motivaties veranderen in een opwelling en het kernmysterie wordt opgelost met een twist die aanvoelt als een inside joke. De serie is niet eng, spannend of samenhangend, het is een masterclass over hoe ambitie zonder structuur pure chaos wordt.
Berserk 2016
Fans wachtten jaren op een nieuwe Gek anime, maar wat ze kregen voelde als een technische ramp. De CGI is stijf schokkerig en afleidend onnatuurlijk en verandert een van de meest visueel verbluffende werelden van manga in iets dat lijkt op een glitchy filmpje van een videogame. Het is moeilijk om het emotionele gewicht serieus te nemen als personages bewegen als defecte actiefiguren.
De aanpassing maakt ook een einde aan de snelle, snelle grote bogen, terwijl kritische karaktermomenten worden overgeslagen. Voorbij is de sfeerspanning en het lef die bepalend zijn Gek . In plaats daarvan dwingt de show kijkers desoriënterende actiescènes te doorstaan en een soundtrack die veel te hard probeert om de levenloze beelden te compenseren. Voor veel fans Berserks De aanpassing van 2016 is de grootste teleurstelling op de lijst.
Het beloofde Neverland seizoen 2
Seizoen 1 bouwde toen een bijna perfecte thriller op Het beloofde Neverland Seizoen 2 nam die goodwill en zette het in vuur en vlam. In plaats van de ingewikkelde bogen van de manga zorgvuldig aan te passen, baant de anime zich razendsnel door grote verhaallijnen. Hele personages en verhaallijnen verdwijnen en laten een skelet achter van wat het verhaal had moeten zijn.
Wat er overblijft, voelt als een hoogtepuntenrol die aan elkaar is geplakt met last-minute herschrijvingen. De emotionele uitbetalingen vallen weg omdat de noodzakelijke opzet ontbreekt en de laatste afleveringen binnen enkele minuten jaren van ontwikkeling overslaan. Het resultaat is een einde dat zo gehaast is dat het bijna respectloos aanvoelt. Fans rouwen nog steeds om wat dit seizoen gaat Het beloofde Neverland had kunnen zijn.
One-Punch Man-seizoen 3
Tegen de tijd Eenmansman Bij het bereiken van seizoen 3 waren alle energie en scherpe komische timing die de originele legende maakten, verdampt. De humor komt zachter terecht, de gevechten voelen vlakker aan en de animatie heeft niet langer het satirische randje van de show. Wat explosief had moeten zijn, voelt nu teleurstellend tam aan.
Het grootste probleem is inconsistentie. Eenmansman Scènes uit seizoen 3 wisselen wild tussen gepolijst en pijnlijk ruw waardoor het moeilijk is om ondergedompeld te blijven. Karakterbogen missen emotionele punch en het tempo sleept zich naar het punt van uitputting. Wat ooit een nieuwe parodie was op superheldenstijlen, leest nu als een show die worstelt om zijn vroegere zelf te imiteren.
Een meisje en haar waakhond
Een meisje en haar waakhond duikt halsoverkop in het problematische romantiekgebied en vindt nooit de weg naar buiten. In plaats van betekenisvol commentaar te geven, verheerlijkt het bezitterig gedrag en machtsongelijkheid. De hoofdrelatie is op zijn best ongemakkelijk en in het slechtste geval onverantwoordelijk, waardoor het moeilijk is om voor de personages te kiezen of van hun interacties te genieten.
Het verhaal helpt ook niet. Het leunt zwaar op clichés zonder iets nieuws toe te voegen en verandert wat een subversieve romance had kunnen zijn in een verouderde tropenparade. Met geforceerd drama en oppervlakkige conflicten Een meisje en haar waakhond voelt als een overblijfsel van een genre dat veel verder is geëvolueerd dan dit soort verhalen vertellen.
releasedatum van tulsa king seizoen 2
Huur een vriendin
Huur een vriendin frustreert veel kijkers omdat het uitgangspunt echt potentieel had. In plaats daarvan wordt het verhaal een zich herhalende lus van onvolwassen besluitvorming en gedwongen misverstanden. De voortdurende terugtrekking en besluiteloosheid van de hoofdpersoon maken het moeilijk om met hem te sympathiseren, ongeacht hoe het verhaal zijn gedrag probeert te rechtvaardigen.
De serie sleept ook zijn relaties uit met weinig vooruitgang. Personages keren na elke emotionele doorbraak vaak terug naar af, waardoor elke boog zinloos aanvoelt. In plaats van groei te onderzoeken, leunt de show op melodrama en ongemakkelijke komedie. Tegen het einde hebben zelfs toegewijde fans moeite om geïnvesteerd te blijven.
Schuldige kroon
Visueel verbluffend, maar narratief rampzalig Schuldige kroon is de definitie van verspild potentieel. De show begint veelbelovend, maar valt al snel uit elkaar vanwege grillige karaktermotivaties en een plot dat elke paar afleveringen muteert. Thema's van rebellie, identiteit en opoffering raken vertroebeld onder lagen van geforceerde wendingen en overspannen symboliek.
De karakterisering van de hoofdpersoon verslechtert naarmate het verhaal vordert, waardoor zijn beslissingen steeds irrationeler worden. Bijfiguren worden alleen geïntroduceerd om te verdwijnen en emotionele momenten voelen eerder gefabriceerd dan verdiend. De serie doet zo zijn best om episch te zijn dat hij vergeet coherent te zijn, waardoor er een mooie maar frustrerende puinhoop achterblijft.
Akame ga doden!
Akame ga doden! brengt zichzelf op de markt als een duister subversieve actieseries die toch sterk leunen op shocktactieken in plaats van betekenisvolle verhalen. Karaktersterfgevallen komen vaak voor, maar hebben zelden impact omdat het verhaal niet genoeg tijd investeert in het ontwikkelen van betekenisvolle verbindingen. In plaats daarvan wordt tragedie eerder een gimmick dan een instrument voor emotionele diepgang.
Het tempo werkt ook tegen. De show springt tussen intense gevechten en ongemakkelijke humor, waardoor een tonale whiplash ontstaat. Complexe thema's als moraliteit en politieke corruptie worden afgevlakt tot simplistische conflicten waardoor het verhaal oppervlakkig aanvoelt. Ondanks een sterk uitgangspunt laat de uitvoering veel te wensen over.
Betrek Kus
Terwijl Betrek Kus probeert bovennatuurlijke actie te combineren met romantisch drama, het resultaat voelt ongericht aan. De plot introduceert intrigerende ideeën, maar verbindt zich er nooit toe, waarbij de toon voortdurend verandert tussen komedie en zware emotionele inzet. Deze inconsistentie maakt het moeilijk om volledig in de personages of de wereld te investeren.
De relaties lijden ook onder het vertrouwen op gekunstelde misverstanden en vermoeide stijlfiguren. In plaats van een diepere dynamiek te verkennen, neigt de serie naar fanservice en overdreven drama. In combinatie met rommelig tempo voelt de show uiteindelijk als een verzameling concepten die nooit volledig met elkaar verbonden zijn.
