Alle 3 Tron-films, gerangschikt van slechtste tot beste

De Tron franchise bestaat al sinds 1982, toen Jeff Bridges voor het eerst Kevin Flynn speelde. De originele sciencefictionklassieker bleef tientallen jaren bij het publiek hangen, waardoor in 2010 een echte franchise kon ontstaan ​​met Tron: erfenis ook al was er nog een nodig 15 jaar voor Tron: Ares aankomen .

Gedurende de 40 jaar dat dit verhaal bestaat, hebben de films een constante gehad met Bridges' optredens, verhalen die draaien rond The Grid, een strijd tussen Encom en Dillinger en revolutionaire VFX. Het origineel blijft een klassieker Nalatenschap heeft ook een sterke aanhang. Met Ares ' aankomst is het tijd om alle te rangschikken Tron films.

Tron: Ares

De nieuwste Tron film is een allegaartje. Er zitten een aantal hele goede elementen in Tron: Ares maar de som der delen zorgt voor een nogal onbevredigende terugkeer naar The Grid.

Typisch Tron franchise-mode de film zit boordevol opvallende beelden . De neon-esthetiek van alles in de digitale wereld schijnt helder en er is een groot contrast met de programma's en lichtcycli wanneer ze de echte wereld binnenkomen. Zelfs die van de film recreatie van Grid uit 1982 is aantrekkelijk.

Er zijn ook enkele behoorlijk vermakelijke actiescènes. Het is erg leuk om te zien hoe Ares (Jared Leto) en de andere Dillinger-programma's inbreken op de servers van Encom en hun programma's bevechten, terwijl Ares en Athena (Jodie Turner-Smith) Eve (Greta Lee) op de fiets door de stad achtervolgen een nieuwe draai is aan een bekend element.

Helaas is dat ongeveer waar de goede tijden eindigen. Ares introduceert een hele nieuwe reeks personages, maar ze zijn dun geschreven en worden niet ondersteund door de manier waarop het verhaal zich ontvouwt. Eve's achtergrondverhaal en de reden waarom hij de permanente code wilde vinden, hadden meer tijd kunnen gebruiken, terwijl de reden waarom Ares' gevoelens groeien en hoe hij zich daardoor voelt niet volledig wordt behandeld.

De cast doet wat ze kan, maar de meesten zitten gevangen in hun beperkte rollen. Jullian Dillinger en Athena van Evan Peters zijn schurken van één noot. De verhaallijn van Ares beperkt het bereik dat Leto kan weergeven. Dat zegt het de paar minuten dat Bridges op het scherm te zien is, hebben zoveel leven en energie in de film geblazen .

Er was potentieel voor regisseur Joachim Rønning om een ​​geweldige film mee af te leveren Tron: Ares maar het voelt als een film die in de post in stukken is gehakt en opnieuw is geconfigureerd. Cameron Monaghan die in één scène verschijnt (waar zijn programma sterft) voelt daar emblematisch voor. Een grotere focus op de daadwerkelijke programma's en de wereld in The Grid had kunnen helpen.

Ik vond het idee om programma's als cyberhackers te gebruiken en ze te laten zien tijdens wat neerkomt op een spionagemissie op een andere server, tenslotte erg cool. De inbraaksequentie van de Encom-server is spannend en geeft de film weer Missie: onmogelijk sfeer voor een korte tijd.

Als je zoiets gedurende de volledige lengte van het verhaal zou doen, zou dit voor meer verschillen hebben gezorgd Tron: Ares in plaats van het komt over als slechts een draai aan het gebruikelijke verhaal van de franchise : programma's die naar de echte wereld komen in plaats van dat mensen naar de digitale grens gaan.

Tron

De film waarmee het allemaal begon in 1982 Tron is een film die Toegegeven, ik vond het niet zo leuk toen ik het voor het eerst zag . Ik ben geen kind van de jaren 80 en zag het pas toen ik volwassen was, lang nadat ik het had ervaren Tron: erfenis . Het verhaal sloot voor mij niet echt aan en de personages waren een beetje vergeetbaar.

Terwijl ik het van tevoren opnieuw bekeek Tron: Ares mijn waardering ervoor groeide . Het eerste deel van de film in de echte wereld laat ons goed kennismaken met de hoofdpersonen en creëert een verbinding met de digitale programma's die ze in The Grid hebben.

Jeff Bridges is vanuit castperspectief gemakkelijk de MVP van de film. Hij speelt moeiteloos de technisch geniale maker van videogames en het leven van het feest. Zijn charisma straalt van het scherm en maakt Flynn tot een personage waar je gemakkelijk voor kunt kiezen terwijl hij vecht voor de erkenning die hij verdient.

Wat het meest opvalt Tron ruim 40 jaar later zijn de beelden. De computergraphics zijn zeker verouderd naar moderne maatstaven, maar dit was een revolutionaire release in de vooruitgang van VFX . Andere films in de franchise hebben misschien een meer gepolijste en geavanceerde CGI, maar er zit een passende nostalgische charme aan Tron 's blik.

Er zijn nog steeds problemen met de film. Het eigenlijke verhaal had beter uitgevoerd kunnen worden, omdat je gemakkelijk verdwaalt in wat er aan de hand is en wat echt belangrijk is. Het gebrek aan drama is voelbaar, zelfs als je verblind wordt door de visuele prestaties.

Terwijl het hierin tweede wordt Tron rangschikking van films het origineel heeft de beste recensies van de franchise . Roger Ebert en Gene Siskel gaven het allebei in 1982 viersterrenrecensies, waarbij Ebert de vooruitziende blik had om te zeggen 'Het is een baanbrekende stap voor een generatie films waarin door computers gegenereerde universums de achtergrond zullen vormen voor door de geest gegenereerde verhalen over door emoties gegenereerde persoonlijkheden.'

Als dit de ranglijst van Ebert was Tron zou zeker bovenaan de franchiseranglijst staan. Maar dat is in dit geval niet het geval.

Tron: erfenis

Tron is een technologisch wonder, maar Tron: erfenis is een adembenemende vooruitgang van dit universum die na 28 jaar noodzakelijk was. De franchise kreeg eindelijk de kans om moderne CGI te gebruiken en het visuele aspect van The Grid, lichtcyclische schijven en meer naar een hoger niveau te tillen. Het resultaat? De beste Tron film.

De beelden doen veel zwaar werk Tron: erfenis . Elke scène in de digitale wereld ziet er spectaculair uit . Het contrast van Clu's neonoranje pak en voertuigen steekt echt af tegen de gebruikelijke wit/blauwe lichten met al het andere. En terwijl Tron 's computergraphics zien eruit als de jaren 80 Nalatenschap 's CGI concurreert nog steeds met recentere blockbusters.

De uitzondering hierop is Clu de digitaal verouderde Jeff Bridges programma. Hoewel het destijds een mooie weergave was van die technologie, viel het op als een voorbeeld van hoe ver CGI nog moest komen om dit op overtuigende wijze te doen. Het griezelige vallei-aspect van het personage kan afleidend zijn, zelfs als Bridges doet wat hij kan om Clu van emotie te doordrenken.

De originele franchisester maakt een briljante terugkeer in zijn tweede periode als Kevin. Hij glijdt perfect in de rol van een genie die gevangen zit door zijn eigen uitvinding, een wijze en zorgzame vader en een almachtige aanwezigheid op The Grid. Omgekeerd is zijn optreden als Clu totaal anders en maakt hem tot een waardige tegenstander voor de helden.

Garrett Hedlund en Olivia Wilde zorgden voor geweldige toevoegingen aan Sam en Quorra naar de franchise. Sam's reis om zijn vader te vinden en zijn bedrijf terug te winnen is goed verlopen, terwijl Quorra een welkome upgrade is voor de programma's. Hun goed afgeronde karakters en uitvoeringen zijn de reden roept hen op om terug te keren hebben het al zo lang volgehouden.

Dat helpt ook Tron: erfenis heeft een geweldige score aller tijden van Daft Punk . Het elektronische duo en Tron zijn een match made in Heaven. De soundtrack doet uitstekend werk door de energie van de film te verhogen en past perfect in de digitale wereld.

Al met al Tron: erfenis is de best uitziende en klinkende inzending in de franchise, bevat een geweldige cast en zit boordevol spannende actiescènes. Joseph Koskinski heeft hier uitstekend werk geleverd, waardoor het meer dan de moeite waard is om de beste te worden genoemd Tron film.