Jared Leto is het slechtste deel van Tron: Ares

Jared Leto is het grootste probleem met Tron: Ares . Het legendarische vervolg op de klassieke franchise introduceert een nieuwe cast van personages, waaronder Jared Leto's titelprogramma dat rebels werd. De grote emotionele kern van de film is gebaseerd op zijn karakter, waarbij de nadruk ligt op hoe een programma alleen bedoeld is om soldaat te zijn zijn eigen persoon zou kunnen worden .

Helaas is het optreden achter Ares ook waar de film het meest onder lijdt. Jared Leto's optreden als Ares slaagt er niet in het juiste emotionele evenwicht te bereiken dat nodig is om er echt voor te zorgen dat de emotionele boog volledig geland is. Wat dit frustrerend maakt, is de manier waarop het zou moeten werken, maar Leto kan niet voorkomen dat het doelbewust ingetogen personage zich houterig voelt.

Jared Leto was niet de juiste casting om Ares te laten werken

Jared Leto is een afleidende aanwezigheid in Tron: Ares waarbij zijn helaas optreden van één noot uiteindelijk het meest frustrerende element van de film bleek te zijn. Als uitvoerend producent van de film is het onwaarschijnlijk dat er ooit een versie van zal komen Tron: Ares waarin Leto niet in de cast zat. Hij is echter de verkeerde keuze voor Ares.

Er is een natuurlijke ontkoppeling en nieuwsgierigheid in het personage die moet worden overgebracht terwijl Ares over de wereld leert. Dat is waar zijn boog ligt, een perfecte moordmachine die leert mens te zijn. Het is een lastige balans om een ​​personage met koude logica een zekere mate van onzekerheid te laten hebben het is er een die Leto niet als Ares vastlegt .

Ares is altijd kortaf en direct. Er is een zelfverzekerde ontkoppeling met het personage, waardoor het personage zich te veel een cijfer voelt naarmate de plot zijn wereldbeeld vergroot. Dat koudere randje werkt al vroeg, maar zelfs dat wordt belemmerd door Leto's acteerkeuzes. Er zit meteen te veel menselijke twijfel in zijn bevalling wat de verrassing van zijn 'verraad' ondermijnt.

Leto geeft het koude begin van het personage te veel persoonlijkheid, maar ontwikkelt deze niet verder wanneer Ares uiteindelijk een zekere mate van onverwachte menselijkheid verkrijgt. Het zorgt ervoor dat de voorstelling over de hele linie houterig aanvoelt in plaats van dat de beoogde boog van een robotfiguur een empathische held wordt. Het leidt af vooral in relatie tot de rest van de cast .

Naast het gecompliceerde persoonlijke leven van Jared Leto is de casting uiteindelijk een afleiding die het publiek uit de filmervaring haalt. Leto speelt Ares redelijk één noot met een botheid die in theorie voor het personage werkt, maar hem in de praktijk onaantrekkelijk maakt. Het maakt hem tot een saaie hoofdpersoon Tron: Ares nodig om te vermijden.

Een andere prestatie had Tron: Ares kunnen verbeteren

De grootste frustratie over Leto's optreden in Tron: Ares is dat andere acteurs iets soortgelijks hebben gedaan, maar hebben bereikt wat Leto's optreden miste. Leto krijgt een bepaalde mate van de juiste ontkoppeling aan het begin van de film, maar het personage is te snel een held die vragen stelt aan zijn wrede meester te laat om een ​​echte persoonlijkheid te ontwikkelen .

Een perfect voorbeeld van dit soort boog dat goed is uitgevoerd, is te vinden in Blade Runner 2049 een film waarin Jared Leto feitelijk de rol van antagonist speelde. Ryan Gosling speelt de hoofdreplicant K uit de film met een koele en afstandelijke sfeer die gestaag meer menselijke tinten ontwikkelt. Het is een bedrieglijk subtiele uitvoering waardoor de evolutie van de boog natuurlijk aanvoelt.

Het is het soort prestatie waar de kern van moest zijn Tron: Ares . Het titulaire personage en zijn groei vormen de emotionele basis van de film, maar Leto levert niet de schaduwrijke prestatie, dat soort groei waar het verhaal om smeekt. Hij heeft nooit het gevoel dat een machine mens wordt gewoon een machine met een prettige instelling.

Leto's optreden mist de stille diepte van de emotionele boog. Hij lijkt nooit in conflict of zelfs maar terughoudend over zijn keuzes. Er is geen sprake van aarzeling, van conflicterende programmering, maar van strenge besluitvorming. Dit staat in contrast met Jodie Turner-Smith als Athena die veel tragisch gewicht vindt in haar weergave van de gedoemde loyaliteit van het personage en de gekneusde gevoelens jegens Ares.

Leto speelt de rol met een onsamenhangende uitstraling die nooit helemaal landt omdat zijn botte robotvertrouwen er is, zelfs als het personage verloren zou moeten gaan. Er zit zekerheid in de voorstelling, zelfs als hij zijn woorden kwijt is of overmand wordt door nieuwe emoties. Er moest een gevoel van kwetsbaarheid zijn dat klein maar onmiskenbaar was om de boog van het personage te laten landen.

Het grootste probleem met Tron: Ares is dat de diepgang die nodig is om het personage te laten werken simpelweg niet aanwezig is bij Leto's optreden. Het is lastig om een ​​droog en robotachtig personage nog steeds echt te laten voelen maar het is iets waar andere acteurs zoals Michael Fassbender in spelen Prometheus Alan Tudyk in Ik robot en Rutger Hauer binnen Blade Runner hebben bereikt.

Als Leto had ontdekt dat de film er baat bij had gehad. Leto verwerft zich goed aan de actie maar er ontbreekt een diepte in de dramatische aspecten van de voorstelling dat schaadt de algehele verhaalvertelling. Tron: Ares had beter Leto in de rol van Dillinger kunnen casten en iemand anders kunnen inschakelen om Ares te spelen.