De grote Amerikaanse roman is helemaal geen roman
De term Great American Novel is op alles toegepast, van oudere klassiekers zoals Moby-Dick naar recentere bestsellers zoals Amerikaanse psychopaat maar ik denk dat de echte Great American Novel die van HBO is De draad . De term werd bedacht door John William De Forest in een essay uit 1868 waarin hij meende dat de Great American Novel waarschijnlijk nog niet was geschreven.
Er zijn een paar veelvoorkomende keuzes voor de legendarische Great American Novel. Mark Twains Avonturen van Huckleberry Finn is een portret van de jeugd in het vooroorlogse Zuiden. F. Scott Fitzgerald's De Grote Gatsby is een ontnuchterende karakterstudie van de onvervulde miljonair; de selfmade man die de American Dream verwezenlijkte en zijn fortuin verdiende op het hoogtepunt van de Roaring Twenties, maar nog steeds niet gelukkig is.
JD Salinger's Vanger in de Rogge is een typisch verhaal over angst en rebellie van Harper Lee Een spotvogel doden is een typisch verhaal over raciaal onrecht en de strijd van één man voor de waarheid en de strijd van John Steinbeck De druiven der toorn beschrijft de verarmde strijd van de Grote Depressie. (Bijna alles van Steinbeck zou eigenlijk in aanmerking komen als de G.A.N.)
Bloedmeridiaan van Cormac McCarthy is een sombere, bloedige western die de genocide op de indianen aanpakt – de gruweldaad waarop de Verenigde Staten zijn gebouwd – en met zijn onconventionele structuur en voetnoten met hun eigen voetnoten. Het epische boekdeel van David Foster Wallace Oneindige grap is de definitieve postmoderne Amerikaanse roman uit het begin van de 21e eeuw.
john lont gegoten
Dit zijn allemaal solide kandidaten voor de Great American Novel. Maar de Great American Novel zou niet alleen een goed verhaal moeten zijn, geschreven door een Amerikaanse auteur; het zou een aantal fundamentele vragen over Amerika moeten beantwoorden. Voor mijn geld is de Great American Novel – vooral voor de moderne tijd – helemaal geen roman; het is het baanbrekende HBO-misdaaddrama van David Simon.
The Wire is de grote Amerikaanse roman voor de 21e eeuw
Geen enkele roman uit de 21e eeuw heeft de duistere kant van Amerika zo goed vastgelegd als de grootste prestatie op de Amerikaanse televisie. De draad vraagt zich af waarom Amerika is zoals het is? Waarom zijn de VS zo verdeeld? En het onderzoekt deze vragen via de gefragmenteerde instellingen van het land: het rechtssysteem, het openbare schoolsysteem, de overheid als geheel.
De draad is meer gestructureerd als een literair werk dan als een tv-drama. Het heeft hoofdstukken vanuit het perspectief van verschillende personages, zoals een roman met meerdere perspectieven. Het sociale commentaar wordt omkaderd door de rommelige levens van deze gebrekkige maar sympathieke karakters. De show springt over het uitgestrekte ensemble heen, afhankelijk van welke instelling een bepaalde verhaallijn bekritiseert.
Elk seizoen van De draad introduceert een gloednieuwe cast van personages terwijl het een ander gebroken instituut van de Amerikaanse stad onderzoekt. Het is het tegenovergestelde van de gebruikelijke benadering van tv, waarbij showrunners zich concentreren op de personages waarop het publiek reageert (bijvoorbeeld Steve Urkel) en alle anderen buitenspel zetten.
Simon vertelde de verhalen van zijn personages meer als een romanschrijver. Hij schreef geen overbodig materiaal voor Omar alleen maar vanwege het publiek werd verliefd op Omar . Hij volgde gewoon de personages die hem zouden helpen het verhaal dat hij vertelde te vertellen en het punt te maken dat hij maakte. De draad heeft geen hoofdpersoon; de hoofdpersoon is de stad Baltimore.
Simon benaderde de serie als een stukje onderzoeksjournalistiek. Hij had jarenlang als misdaadverslaggever in Baltimore gewerkt, dus hij kende de stad, haar politiemacht en haar criminele onderwereld als zijn broekzak. Hij gebruikte Baltimore als een microkosmos van Amerika als geheel; de problemen waarmee deze specifieke stad te maken heeft, zijn dezelfde problemen waarmee het hele land te kampen heeft.
Als journalistiek onderzoek naar de systemische problemen die ingebed zijn in de Amerikaanse samenleving De draad heeft een bijna documentair gevoel voor realisme en waarheidsgetrouwheid. Maar in grote lijnen speelt het verhaal als een Griekse tragedie. Simon en zijn schrijvers vertelden grootse mythische verhalen in het kader van deze uiterst realistische politieprocedure.
Net als in een Griekse tragedie bezegelen de personages op tragische wijze hun eigen lot met hun twijfelachtige levenskeuzes. Omar is net als Achilles, de schijnbaar onstuitbare krijger die wordt geveld als hij verzwakt is door een gebroken enkel. Stringer wordt gedood door zijn eigen hoogmoed en begraven in zijn poging tot een legitieme zakelijke onderneming wanneer twee van zijn vele vijanden tegen hem samenwerken.
The Wire pakte de meest urgente sociale kwesties in het huidige Amerika aan
Elke Great American Novel die zijn geld waard is, zou commentaar moeten geven op de toestand van de natie, en dat is wat De draad deed het het beste. Door de ingewikkelde levens van de tientallen personages De draad ging in op vrijwel elke dringende sociale kwestie die het Amerikaanse leven vandaag de dag beïnvloedt. Er werd gekeken naar de rassenverhoudingen, de klassenverschillen en het politiegeweld en de mensen die dit mogelijk maken.
De draad laat zien hoe de Verenigde Staten hun eigen criminelen creëren. Mensen onder de armoedegrens die door het systeem gefaald hebben, nemen hun toevlucht tot een misdaadleven om te overleven. De serie bekritiseert een onbetrouwbaar medialandschap dat nieuws meer als entertainment dan als informatie beschouwt. Het verhaal van Bubbels benadrukt de ziekte van verslaving en de menselijkheid van verslaafden, die vaak als een statistiek worden afgeschilderd.
stroom zoutbrand
De serie ging over de ondergefinancierde publieke diensten die de 99% gescheiden houden van de 1%. In seizoen 4 De draad neemt ons mee binnen de muren van een openbare school in de binnenstad waar goede kinderen worden opgezet om te falen. Wanneer Cutty op straat wordt neergeschoten, krijgt hij de minimale behandeling in het ziekenhuis omdat hij geen ziektekostenverzekering heeft.
mijlen moraal voorbij het spinnenvers
In seizoen 3 gebruikt de show de lokale overheid van Baltimore om politieke corruptie en loze campagnebeloften aan te pakken. Door de politieke carrière van Tommy Carcetti De draad laat zien dat zelfs politici die een verschil willen maken en positieve verandering willen bewerkstelligen, worden gehinderd door een systeem dat is ontworpen om een bepaalde status quo te handhaven. Ondanks hun beste bedoelingen raken mensen als Carcetti uiteindelijk afgemat en geven ze het op.
In plaats van te proberen verandering teweeg te brengen vanuit zijn huidige positie, blijft Carcetti steeds hogere publieke ambten najagen. Hij houdt zichzelf naïef voor dat hij zijn tijd afwacht voordat hij een positie bereikt waarin hij een verschil kan maken. Hij gaat van gemeenteraadslid naar burgemeester naar gouverneur en denkt nog steeds dat hij verkozen moet worden in het Congres om iets waardevols te kunnen doen.
Carcetti zou president kunnen worden en hij zou nog steeds excuses verzinnen dat hij niet machtig genoeg is om het systeem van binnenuit te veranderen – en de serie hamert erop dat dat helaas waarschijnlijk waar zou zijn. De draad heeft geen antwoorden op deze problemen (en dat zou ook niet moeten; dat is niet de taak van Simon), maar het opent wel je ogen over waarom ze bestaan.
The Wire heeft zichzelf elk seizoen opnieuw uitgevonden
De typische M.O. van een tv-programma is het handhaven van een status quo. Het idee is om personages en een locatie op te zetten waar het publiek jarenlang (en soms zelfs tientallen jaren) week na week naar terug kan keren. Maar De draad heb daar nooit een abonnement op gehad . Simon vond de show elk seizoen opnieuw uit en haalde een nieuwe cast van personages binnen om een nieuw deel van Baltimore te verkennen.
De schrijvers gaven nooit toe aan waar het publiek op reageerde. Ze gebruikten alleen favoriete personages zoals Omar als ze het verhaal vertelden dat ze vertelden en de sociale kwestie die ze onderzochten. Seizoen 1 draaide om de zoektocht van Major Crimes om de Barksdale Organization neer te halen, maar seizoen 2 draaide om de haven zodat het de dood van de arbeidersklasse kon onderzoeken.
Seizoen 3 ging het stadsbestuur binnen om te laten zien waarom politici niet uit de weg kunnen gaan. Alle plannen van Carcetti om het systeem van binnenuit positief te veranderen vallen in duigen terwijl hij zich egoïstisch concentreert op het bevorderen van zijn eigen carrière. Hij laat zijn waarden en de beloften die hij heeft gedaan varen als hij zijn zinnen zet op het kantoor van de burgemeester.
Seizoen 4 gaat naar de wortel van het probleem: het openbare schoolsysteem. We maken kennis met een groep slimme jonge jongens die een veelbelovende toekomst voor zich zouden hebben als hun omstandigheden anders waren. Het is hartverwarmend om Prezbo’s verlossingsboog te zien – a Staan en leveren verhaallijn die zijn studenten uit de binnenstad inspireert om hun dromen te volgen – maar het is verwoestend om te zien hoe deze kinderen opgroeien tot criminelen.
In De draad 's vijfde en laatste seizoen Simon richtte zijn kritische blik op de show zelf – of breder op de media. Terwijl McNulty een seriemoordenaar verzint om meer geld binnen te halen en een journalist verhalen verzint om de verkoop van kranten te stimuleren, zien we dat de media hun eigen agenda dienen en zelfs een serie als De draad maakt deze kwesties te simpel.
The Wire schuwde de sluiting van traditionele tv-drama's
Afsluiting is een sleutelprincipe van traditionele tv-drama's. De onderzoekers van de plaats delict in CSI betrap hun man altijd op tijd voor de aftiteling. Wanneer een personage als Hank Schrader in koelen bloede wordt vermoord, mag hij een triomfantelijke einde-van-de-weg-monoloog houden. De goeden verslaan meestal de slechteriken en ze leven allemaal nog lang en gelukkig.
De draad gooide die afsluiting uit het raam ten gunste van een veel authentiekere en dubbelzinnigere benadering van het vertellen van verhalen. Zaken blijven onopgelost, personages worden zonder pardon vermoord en gerechtigheid wordt zelden gediend. Het staat veel dichter bij de literatuur van Cormac McCarthy dan bij een standaard tv-misdaaddrama van de week. Omar kreeg zijn ASAC Schrader-moment niet ; hij is net doodgeschoten door een kind.
De meeste politieshows, vooral daarvoor De draad kwam langs, geopereerd volgens het geval-van-de-week-format: elke aflevering introduceert een nieuwe zaak en lost deze binnen een uur op. Maar in het echte leven werkt het niet zo. Veel zaken worden onopgelost, sommige worden helemaal niet opgelost en het opbouwen van een zaak tegen een machtige crimineel als Marlo Stanfield kan jaren duren.
Zelfs als het je lukt om een Avon Barksdale achter de tralies te krijgen, wordt dat gat in de markt onmiddellijk opgevuld en gaat de cyclus door. De draad 's geserialiseerde verhalen gingen in tegen elk nepcliché van het politieprocedurele genre en legde deze frustrerende nutteloosheid perfect vast. Het was de eerste echte politieprocedure: een intens realistische kroniek van nauwgezette politieprocedures zonder gefabriceerd drama.
De draad 's pitch-perfecte seriefinale heeft dit proefschrift prachtig samengevat. Terwijl McNulty naar zijn stad kijkt, zien we een montage van waar alle personages terechtkomen. Er zijn een handvol gelukkige eindes: Bunny adopteerde Namond; Bubbles werd schoon en verzoende zich met zijn zus, maar de systemische problemen blijven bestaan.
wanneer komt sonic 3 uit
Duquan wordt de nieuwe Bubbles als verslaafde in Baltimore; Michael neemt de plaats van Omar in als de met een jachtgeweer zwaaiende burgerwacht van de stad. Het leven gaat door, de wielen blijven draaien en ondanks ieders inspanningen is er niets echt veranderd. De draad is een rauw, diepgaand, brutaal eerlijk onderzoek naar de wratten van de Amerikaanse samenleving en zo. Het is misschien niet op papier gedrukt, maar het is de Great American Novel.
