I Love LA Review: Rachel Sennotts nieuwe HBO-komedie is als meisjes, behalve dat elk personage Marnie is
Sindsdien ben ik een enorme fan van Rachel Sennott Shiva-baby viel midden in de pandemie op Mubi. Zij stal de show Lichamen Lichamen Lichamen zij was het enige lichtpuntje in het treinwrak van Sam Levinson en The Weeknd Het idool En Bodems werd meteen een van mijn favoriete films aller tijden. Dus toen HBO aankondigde dat Sennott haar eigen halfuur durende show zou creëren en er de hoofdrol in zou spelen, bruiste ik van verwachting. De droge humor van Sennott Shiva-baby ’s ineenkrimpende humor en Bodems ' losgeslagen pikzwarte komedie was het perfecte brouwsel voor een Gen Z Beperk je enthousiasme .
Ik heb er naar uitgekeken Ik hou van LA sinds het begin 2024 werd aangekondigd als een titelloze pilotbestelling, dus het is met pijn in het hart dat ik mijn teleurstelling over de serie rapporteer. Het is niet zo strak gemaakt als Shiva-baby het is niet zo origineel als Bodems en het is niet zo grappig of vertederend als een van beide. Het is bedoeld om de keerzijde van wederzijdse afhankelijkheid te onderzoeken, maar de omgang met dat thema is echt op de proef gesteld. Een van de vrienden begint met een andere groep om te gaan en ziet hoe het is om een niet-giftige relatie te hebben.
I Love LA wil Girls naar de westkust à la Suits LA verhuizen, maar het voelt niet zo eigenzinnig, persoonlijk of recht uit het hart als de serie van Lena Dunham.
Ik hou van LA gaat verhuizen Meisjes naar de westkust Past bij LA maar het voelt niet zo eigenzinnig, persoonlijk of recht uit het hart als Lena Dunham-serie . Met zijn beroemde personages en hun oppervlakkige levensstijl voelt het uiteindelijk meer als een Gen Z-versie van Entourage . Het is een stuk dichterbij Entourage 's losbandigheid van beroemdheden dan Meisjes ’ verkwikkend eerlijk stem-van-een-generatie-onderzoek naar doelloze millennials.
vet opkomst van de roze dames
I Love LA is een mengelmoes van verschillende tv-komedies
Het worstelt om zijn eigen stem te vinden
Sennott is een bijzondere komische stem, maar Ik hou van LA probeert te hard om andere komische stemmen na te bootsen. Het is een mengelmoes van verschillende tv-komedies – een half pond Meisjes een lepeltje Entourage twee kopjes Brede stad één kopje Betere dingen en een scheutje Atlanta – maar het is lang niet de som der delen. Ik heb lang niet zoveel gelachen als tijdens het kijken Sennott's andere projecten . Het grappercentage stijgt in de tweede helft van het seizoen, maar blijft nog steeds ver achter bij de norm die P.J. Bodems en Alice binnen Lichamen Lichamen Lichamen .
In de eerste seizoenshelft heeft het moeite om zijn draai te vinden er is misschien wel één keer goed gelachen in elke aflevering en dat is meestal met dank aan een gastster buiten de hoofdcast. Er is een verrassende gast die opduikt in aflevering 2 en ik zal niet verklappen wie het is, maar ze geven veruit de meest memorabele uitvoering van de serie en rennen weg met de hele show. Dat personage is grappiger en interessanter dan wie dan ook in de hoofdcast.
I Love LA's personages zijn niet erg sympathiek
Het zijn net meisjes, behalve dat elk personage Marnie is
Het grootste probleem met Ik hou van LA is dat de personages niet erg sympathiek zijn (behalve Josh Hutcherson 's Dylan die stilletjes schittert als een baken van goedheid tegenover alle gebrekkige personages om hem heen en True Whitaker die gewoon een heerlijke aanwezigheid op het scherm is). Het is net een nachtmerrieachtige alternatieve versie van Meisjes waar elk personage Marnie is. Deze voorstelling is onder leiding van een ensemble vol mensen die allemaal het hoofdpersonagesyndroom hebben . Ik hou van LA beweert het idee ter discussie te stellen dat Los Angelenos saaie, door zichzelf geobsedeerde neppers zijn, maar het versterkt het uiteindelijk alleen maar.
I Love LA beweert het idee ter discussie te stellen dat Los Angelenos saaie, door zichzelf geobsedeerde neppers zijn, maar het versterkt het uiteindelijk alleen maar.
Hoewel de serie als geheel teleurstellend is Ik hou van LA getuigt van enige belofte . Sennott deelt een volledig overtuigende chemie met liefdesbelang Hutcherson en de beste vriendin op het scherm Odessa A'zion, en er zijn een handvol stevige grappen, zoals kinderen die selfies maken op de begrafenis van een beroemdheid, Hutchersons Dylan die onbewust een virale meme wordt en Elia Hout door een YouTube-konijnenhol gaan en eindigen bij Shrek All Star-filmversie.
De cinematografie is een prachtige momentopname van Los Angeles. Het zit vol lensfakkels van het constante spervuur van zonlicht dat doet denken aan die van Sean Baker Mandarijn en het laat ons een kant van L.A. zien die we normaal gesproken niet op tv te zien krijgen. Meestal zien we alleen de glamoureuze delen van de stad waar alle rijke mensen rondhangen. Maar binnen Ik hou van LA we zien de vuile nachtclubs en drukke stranden waar blut jonge mensen naartoe gaan om plezier te maken. Sennott is eindeloos te bekijken (ze maakte zelfs Het idool enigszins draaglijk) Maar Ik hou van LA is een ensemblevoorstelling; het heeft meer nodig dan alleen een liefdevolle leiding.
Ik hou van LA zendt elke zondag nieuwe afleveringen uit op HBO.
wat doodde de achtervolging
We hebben dit jaar zoveel ongelooflijke nieuwe tv-komedies gehad - of het nu om pure sitcoms gaat De studio meer emotionele drama's zoals Lang verhaal kort of iets anders dat er helemaal op lijkt Het Stoelenbedrijf – dus de lat ligt erg hoog. Ik hou van LA is geen slechte show, maar het is ook geen geweldige show (althans nog niet). Toont als De Beer En Onzeker En Iemand ergens zorgen ervoor dat het gemakkelijk lijkt om hilariteit en menselijkheid naadloos te combineren om de rommeligheid van het echte leven te weerspiegelen. Maar Ik hou van LA benadrukt hoe moeilijk het is om dat evenwicht te herstellen.
